Buselik yaşamlar özleminde pek çoğumuz.
Yumuşacık, insanı sıcacık saran. Sükuneti çekip çıkaran bir yerlerden.
Hani dilinizdedir “bana bir aşk masalından şarkılar söyle” deyip “ kalbimin bahçesinden gülleri der de” diye devam eder şarkı.
Erol Sayan'ın ne güzel bestesidir o. Yahut da pervaneler.
Hani bal arısı olduğunu söyler sevgiliden önce, aşkı tanıyınca da pervaneye dönüşür orada insan.
Her biri kulaklarımızda.Huzur veren, dingin bir tınısı vardır bu makamın yoğun hüznü konuklamayan.
Minör bir dokunuşla uysallaştırır duygu dünyanızı.
O yüzden buselik şarkılar duymak isteriz hep hayattan.
Ancak kafamızın içindekiler veya yaptıklarımız uygun notalar değildir bazen isteklerimize.
Kimbilir en güzel güfteyi yazamamışızdır henüz.
Zaman gerekir bunun için. Belli bir olgunluk derecesi. Yaşamla çatışmadan konuşmak. Hissetmek onu...
Öfkeyi dizginleyerek algılayabilmek mümkün olduğu kadar. Siyahın asla çakılıp kalmayacağını bilmek. Birçok güzel rengin kucak kucağa sarmalandığı bir döngü olduğuna inanmak hayatın.
Herşeyden önce ama her şeyden sevebilmek hiç hesapsız.
Beklentisiz taşıyabilmek iyi niyeti her daim. Ve şükretmeyi unutmamak tabi bir de , Sahip olduklarımızın değerini kafalarımıza damgalamak…
Vermek, verdikçe çoğalmak milyonlarca. Kuşanmak kırmızıları.
Çoğaldıkça sarılmak gökkuşağına.
Böylece yalnızlaştırmak karanlığı. Yunusların sırtında korkusuzca koca okyanusları aşmak.
Gülmek çocuk dilinde. Kısacası yalınlaştırmak hayatlarımızı.
“Bana bir aşk masalından şarkılar söyle” diyor ya eser; hadi yaşamlarımız aşk olsun, yapıp ettiklerimiz de şarkı. İşte o zaman kulağımız buselikte, gözümüzün ucunda yeni doğmakta olan kızıl bir günışığı...”
YORUMLAR