Başkasının acısını acısı bilen mutlu olması içinde o gülen gözleri görmek adına elinden geleni yapan insanlardık biz.
Birimiz ağlarken birimiz gülemezdik matem varsa o sokakta evlerimize yeni girmiş televizyonları açmazdık, eğer düğün varsa cemiyette elimizden geleni fazlasıyla yapardık.
Ne değiştide biz yalnızca kendimizi tanır olduk farkındamısınız artık hastalığada sağlığada sadece telefonlarla takip edip ulaşır olduk, bizler bu değildik.
EV oturmalarının yerini Cafe, Restoran, Pastane, Avm'ler aldı Akraba ve Dostlukların yerinide sosyal medyada arkadaşlıklar.
Nerede kaldı bir insan'a dokunabilmek nerede kaldı göz göze bakarak hal hatır sormak, bu kadarmı bıktık birbirimizden uzaktan takip edecek kadar, bu kadarmı yüktük birbirimize bir gün olup kimseye kalmayacak hayata bir kere gelmişken bu kadarmı uzaklaştık birbirimizden Ne oldu bize?