Önce acıyı gözlerin görür, okur, izler. Sonra boğazında bir sızı hissedersin, kolların bacakların hissisleşir.
Bazen kasılır.
En son kalbinin tam ortasında bir yerden bir sızı yayılır göğsüne.
İşte bu en zorudur.
Kolay kolay dinmez, sönmez, durulmaz.
Arada şiddetlenir, ani sıçratır seni, o an gözlerini ıslatır.
Yanan hayatlara, canlara koşa koşa gittin ya orada tanık oldukların yüzünden acı, keder, hüzün, öfke, hayal kırıklığı,
hüsran, çaresizlik, yılgınlık ve daha onlarca kelimenin anlamı ve sana hissettirdiği ile uğraşmak zorundasındır. Türlü türlü hallerini, şiddetlerini görürsün.
Beş yıl kimine göre on yıl atar ömrün.
Senden gidenler de olur bu arada. O an anlamazsın gülüşünün artık kulaklarına kadar varmadiğını veya gözlerinin daha az parladığını. Sesinin renginin, ritminin düştüğünü çok sonra farkedersin.
Zihninde parça parça hikayelerin ağırlığı, onlarca duygunun türlü türlü halleri ile yaşamaya devam etmeye çalışırsın. Çalışırsın da asla eskisi gibi olmaz gittiğin yol. Hüzünle kavrulmuş yepyeni bir senle devam edersin. Eski sen ancak eşlik eder sana. Yeni kararlar alır belki
yeni yollar seçersin.
Hani çok yemek yediğinde miden genişler derler ya hah işte ona benzer bir şey. Çok yaşanmışlıkla, çok görmüşlükle, büyüttün, genişlettin artık yüreğini sen de...
İnsanoğlunun zor anına yoldaş olmak, çare aramak, o iç huzur, yardım edebilmenin, birşey yapabilmenin huzuru, sardı tüm benliğini artık.
Bu duygular daha da büyüttür seni, kolay kolay da gitmez senden. Ağırlığı çok olsa da, o yaşanmışlıklar çıkmasa da her gözünü kapattığında aklından, hatta bazen sıradan bir şey yaparken bile geçse zihninden olan bitenler, sen hep bir adım önde olacaksın.
Çünkü sen; Zorluklara rağmen, umutla, yok olmadan var edebilmeye, olanı da var tutabilmeye çabalayan kişisin...
İnsanoğlu için, doğa için, dünya için yaptıkların ve belki yapacaklarınla anılacaksın.
Acılar elbet zamanla hafifleyecek, büyüttüğün yüreğin ile gitmek istediğin yolda daha güçlü ve özgür yol alacaksın.
Bir acı varsa herkes etkilenir kendi döngüsü içinde farklı farklı.
Evinde bu acıya ortak olan sen; Sen de çok yıprandın izlediklerinle, okuduklarınla. Orda olup da el atamamanın sıkıntısı sardı seni... "Neler olacak, nasıl olacak sonrasında??
Neden?? sorularını çaresizce sordun hep...
Sahip oldukları gözlerinin önünde yitip gidenler de çok yorgun düştü bu mücadelede. Geçmişe ait tüm izler silindi, hayaller yarım kaldı.
Neler bekliyor onları??
Yeniden kurmak için bir olmak, birlik olmak gerek ki bizim gücümüz de ulaşsın onlara.
Hepimiz için;
Şimdi biraz soluklanmak, durmak yaşadıklarını özümsemek zamanı...
Ağlamak, kızmak bunlar hepsi sana ait duygular, içinden akmasına izin ver...
Ne olur, biraz güldüğünde, mutlu
olduğunda suçlu hissetme.
Kendini iyi etmen, güçlü tutman da gerek.
Sana huzur verenleri geri çevirme. Dayanak bul kendine.
Şöyle çevrene baksan, herkes hazır seninle bir olmak için...
Yetememe duygusu elbet dinecek, geriye dön yaptıklarını hatırla...
Biraz zamana ihtiyaç var sadece. Zaman sana yol gösterecek...
Sonsuz Saygılarımla ...
Psikolog&Aile Danışmanı
Neslihan GİRGİN
[email protected]
[email protected]