Bacak kadar iki çocuk..
Tunceli kırsalında bir barakada yaşıyorlardı..
Minicik ayakları, yumuk yumuk elleri vardı

Bayramdan bayrama çikolata görürlerdi..
Dondurma ise hakgetire.. Kim getirecek oralara?

Telden yapılmış arabaları, dandik dandik bez bebekleri vardı.

Koyunlar kuzularla konuşurlar, Heidi gibi dağlara bayirlara koşarlar, uçurumlara "heey!" diye bağırdıktan sonra kulaklarını kabartıp yankıyı dinlerlerdi.

Gariban ama mutluydular..

Sonra..
Geçen yıl koşuştururken yaramazca, bir demir parçasına bastılar minicik ayaklarıyla ..

Öyle bir gümledi ki tuzaklı kahpe mayın..
Dağlar yıkıldı.. Bez bebek bir tarafa, Nupelda bir tarafa "uçtu!"
Ayaz'ı bulabilene aşkolsun..

Bir yıl geçti aradan..
Anne geceyarısı yataktan fırlıyor..
Baba uyku nedir bilmiyor halâ

Efendim pişman olmuş da eşşek kadar birisi..
Koşmuş gelmiş dağdan

Hadi canım..
Bana Nupelda'yı getirin!
Ayaz gelsin Ayaz !
Bağırsın yine dağlara haylaz!

Kimse pişman olmasın kardeşim..
Pişman edin pişman!

Nupelda'nın hatırı varsa tabi
Ayaz'ın hatırı varsa tabi