İlkokuldayken bando takımı halinde trampetleri çala çala, borazanları öttüre öttüre sahildeki Anayasa meydanına giderdik

Bando kıyafetlerimiz ve pırıl pırıl ayakkabılarımıza aynada saatlerce bakar, yakışıklılığımıza doyamazdık

Kendimizi o kıyafetler içinde birer general zannederdik

Çarşıdan rap rap geçer, soluğu anıtta alır, mülki erkanın konuşmalarını uflaya puflaya dinledikten sonra yine çarşı içinden rap rap geçerek okulumuza dönerdik

Biz geçiyoruz diye polisler trafiği durdurur, daha da böbürlenip kıymete binerdik

Havamızdan geçilmezdi o gün

Sonra anıttaki törenlerden her nedense vazgeçildi

Törenler Karşıyaka Stadı'na alındı

Bir süre oralarda bayramları kutladıktan sonra, bu sefer stadyumdan da vazgeçildi ve herkesi Atatürk Stadı'na toplamaya başladılar

Keyifle böbürlene böbürlene ve gururla kutladığımız 23 Nisanlar uzun yol kat ettikçe artık işkenceye dönüşmeye başlamıştı

Hangi aklı evveller bayramları bu hale getirdi bilmiyorum ama mutluluktan uçtuğumuz çocuk bayramları en azından Karşiyakada kan kaybetmeye başlamıştı

Tam kan kaybediyordu bayramlar derken, sanıyorum dönemin belediye başkanı rahmetli Kemal Baysak zamanında yabancı ülkelerden çocuklar getirildi 23 Nisan haftalarında

Hepsi milli kıyafetlerle gelen yabancı çocuklar, bayram haftasında tam bir hafta boyunca Karşıyaka çarşısında çalgı çengi eşliğinde ülkelerinin danslarını yaparak ahaliye muazzam ve unutulmaz saatler yaşatırlardı

Karşıyaka çarşısındaki bütün elektrik direklerine, misafir ülkelerin bayrakları asılır, fevkalade dünya çocuklarının el ele tutuşarak biz büyüklere verdiği barış ve kardeşlik derslerine şahit olurduk

VE BU YIL;

Çarşıdaki direkler de bir tane bile misafir ülke bayrağı  asılı değil

Çarşıdan artık bir tane bile misafir çocuk geçmiyor

Renkli ve yöresel kıyafetli bir tane bile çalgıcı çengici yok çarşıda

Çarşı bu sene sessiz

Çarşı bu sene boş

Çarşı bu sene bomboş

Çarşı bu sene ölü

Para yok para!!! 

23 Nisan'ı her kim öldürdüyse bu sene... 

Gözüne dizine dursun!!!