Basit bir kâğıt parçası gibi görünür dışarıdan ama içinde bir ömür saklar. Bir şarkı çalınca, yıllardır unuttuğunu sandığın duygular bir anda kabarır; kalbinin en derininden ince bir sızı yükselir. Gözyaşın sessizce akar, sen fark etmeden yanaklarını ıslatır. İnsan bazen kendi acısını bile fark etmez, bir şarkı hatırlatır; bir fotoğraf hesap sorar.
Hele o fotoğraftaki, kaybettiğin babansa…
Anneysen, evlatsa, kardeşinse…
İşte o zaman o kâğıt değil, yüreğinin en kırılgan yeridir.
Bir kez daha bakarsın, nefesin sıkışır. Boğazın düğüm düğüm olur, anlatamazsın kimseye. Çünkü bazı acılar anlatılsa bile anlaşılmaz; yalnızca yaşayan bilir. Dört duvar arasında sessizce tavana bakıp içinin içini yakarak ağladığın geceyi kim bilebilir ki? Hiç kimse. O gözyaşı bazen yanaklarından akmaz, içe doğru akar; kalbe, iliklere, ta derine işler.
Ve bir anda düşünürsün:
“Bugün olsaydı, bir kez daha kırılayım der miydim?
Bir daha üzermiydim, incitir miydim?”
Hayır…
Bir gülüşünün bir ömre bedel olduğunu çok geç anlarsın çünkü.
Yanındayken kıymetini bilmediğin ne varsa, yokluğunda ömrünün boşluğuna dönüşür.
İnsan sevdiklerini kaybedince öğrenir aslında:
Yanında olan her şey bir armağanmış meğer.
Varlığıyla huzur veren anne baba…
Bir tebessümü dünyayı unutturan evlat…
Dert ortağın, yol arkadaşın eş…
Elini tuttuğunda dünya güzel olan kardeş…
Hepsi hayattayken anlamlıdır hayat.
Gidince… hiçbir kelime yetmez, hiçbir gün geri getirmez.
Gidenler, ister istemez gittikleri yerden dönmezler.
Bazısı gerçekten toprağın altındadır, bazısı da kalbinin içinde sessizce ölmüştür.
Ama bir daha eski hâline gelmez hiçbiri.
İşte bu yüzden…
Sevdikleriniz yanınızdayken onlara sıkı sarılın.
Gözlerindeki ışığı söndürmeyin.
Varlıklarını sıradan sanmayın.
Gerekirse dünya karşınıza dikilsin ama siz yine de onların gönlünü koruyun.
Çünkü sevmek, yürekli insanların işidir.
Küçük hesapların, kırıcı sözlerin, gururun değil…
Kocaman kalbi olanların işidir sevmek.
Ve bir gün, bir şarkı çaldığında…
“Dünya bir yana, sen bir yanaydın” dediğiniz kişi artık yanınızda değilse,
İşte o zaman anlıyorsunuz sevginin ne kadar kutsal, ne kadar büyük bir emanet olduğunu.
Bu yazıyı okuyan anlasın, hisseden ağlasın…
Çünkü hayat, bir fotoğrafın içine sığacak kadar kısa;
Ama değer bilmeyenler için bir ömür boyu pişmanlık kadar uzundur.
Yazar 𝓗𝓲𝓵𝓪𝓵 𝓒𝓪𝓷𝓪𝓷 𝓢𝓸𝔂𝓵𝓾 𝓐𝓴𝓽𝓪ş
25.11. 2025 sabahı.....
Yorumlar
Kalan Karakter: