Daha doğduğunda hayata bir sıfır yenik başlamış. 
Isparta Yetiştirme Yurdu'na vermişler. 

Özel odada, özel yatakta değil, koğuşta yatmış. 
Verildiği kadar yemiş 
Sımarmak, naz yapmak nedir bilmemis
Anne kokusunu, baba desteğini hiç görmemiş 
Alındığı kadarını giymiş 
Her istediğini alamamış 

Bu kadar travmatik yaşama rağmen koşa koşa askere gitmiş 
Yere göğe sığamamış, soluğu cephede almış
Bedelliymis ücretliymiş ne demekmiş, hiç merak etmemiş 

Ve kısacık gibi görünen ama bitmek bilmeyen cefakar yaşamı kahpe bir kurşunla, kalleş bir mayınla son bulmuş 

Hayatı boyunca istememeyi öğrenmiş. 
Koğuşta yatağın iyisini...
Mutfakta yemeğin iyisini..
Sokakta elbisenin iyisini...

Isteyememis....



Hayatında bir tek sey istemiş...

"Ölürsem adımı bir çocuk yuvasına verin" demiş  Er Enes Özgül

Bir çocuk yuvası kahramanını kırmayın
Hani derler ya; "kırk yılda bir, birşey istedik" diye?

Şehit Enes yirmi yılda sadece bir kez bir sey istemiş 

Hadi... buyrun!