Bay Necati...

Manisa Devlet Hastanesi
Rahmetli annemin uzun süren tedavisi sırasında yan oda da tanıdığım kimilerine göre meczup, kimilerine göre zararsız bir akıl hastası!
Bana göre ise adam gibi adam dı Bay Necati ...
Başucunda eski bir defter bir küçük kurşun kalemle her daim bir şeyler karalayan, şiirleri,yazıları muhteşem, ayakları çıplak, üstü başı perişan Allah'ın kalemi konuşturan garip kullarından biriydi
Bay Necati ....

Bir hastane odası.
İkinci kat, ikiyüzaltı numara.
Kapıdan sonra'ki üçüncü yatak.
Hasta bir ademoğlu, yarı yatalak.
- Adam ""hanımefendi benim adım Necati"".
-Ben bir bekleyişim
dedi
Ben bir sabredişim,
ben bir çilekeşim.
Kaptırdım gönlümü sevdaya.
Şairlere şiir yazan şiirkeşim
son şiirim'de hanımefendi.

-Dedim olurmu hiç öyle şey.
Gönüldür şairin şiiri.
Her şiir şairinin kendi sesi.
Sen bence kendine yaz.
Bırak şairi.

-Dedi olmaz hanımefendi, benim kitaplarım var .
-Peki, kitaplarının adı ne Necati?
-Verdiğim şairlerin ismi.
-Dedim olurmu hiç, nasıl yani?
-Farketmiyor'ki hanımefendi!
Ben her yerde, her halukarda, her halimde yazıyorum.
Hatta uykularımda dahi.
Altında adımın olması ne ifade eder ki.
Bitmek bilmeyen bir sevda benim'ki.
Kaptırdım benliğimi, aştım haddimi.
Bir kalem ile bir defter, birde Necati.
Artık ben herdaim buradayım. Sadece yazıyorum.
Yazarak şifa arıyorum şimdi.
Bak bu diğer iki yatak, gelir birisi gider birisi.
Kimi bilmez der'ki bu meczub.
Kimi'de merak eder sorar senin gibi.
Burası şehir hastanesi.
İkinci kat, ikiyüzaltı numara üçüncü yatak.
Aklı meczub gönlü garip.
Kalbinde sevda aşkında sabit.
Soyum abdal, adım'da Necati.

Güzel anılarda buluşmak dileğiyle
İletisimde kalalım.