ASOSYAL YAŞAM ve TEKNOLOJİK YALNIZLIK

Sosyal Medyada 25.000 arkadaşım var. Ama yine de yalnızım.
Her gün onlarla konuşuyorum ama hiç biri beni gerçekten tanımıyor.
Sorun aramızdaki mesafelere,
Gözlerine değil ekrandaki isimlerine bakmam.
Sosyal dediğimiz bu medya bilgisayarlarımızı açıp kapıları kapatmamızdan ibaret.
Sahip olduğumuz bütün bu teknoloji bir illüzyon,halisülasyon.
Topluluk, birliktelik, aidiyet hissi..
Ama bu illüzyon cihazından uzaklaştığımızda bir zihin bulanıklığı dünyasının içinde buluyoruz kendimizi.
Efendisi olduğumuz teknolojinin köleleri olduğumuz bir dünya.
Enformasyonun dibe çöktüğü,zengin aç gözlü bir dünya.
Ego kibir kendini pazarlama dünyası.
En iyi taraflarımızı gösterdiğimiz ama duyguları dışarıda bıraktığımız bir dünya.
Paylaştığımız deneyimlerle neredeyse mutlu olmak üzereyiz.
Ama yanımızda biri olmadığında da öyle mi sahiden.. !!
Arkadaşlarınızın yanında olun onlar da sizin yanınızda olacaklardır.
Ama grup mesajlaşırken kimse yanınızda değildir.
Abartı ve arzu kültürü içindeyiz.
Toplumdan soyutlanmamızın farkında değilmişiz numarası yapıyoruz.
Hayatlarımızı parlatmamız için sıraya dizili kelimelerimiz hazır.
Bizi dinleyen var mı farkında bile değiliz.
Yalnızlık bir sorundur, açıklayayım.
Bir kitap okuduğunuzda, resim yaptığınızda, egzersiz yaptığınızda üretkensinizdir ve varsınızdır.
Uyanıksınızdır ve zamanınızı ona ayırıyorsunuzdur.
Kalabalık içindeyken yalnız hissettiğinizde ellerinizi başınızın arkasına koyun,
telefonunuzdan uzaklaşın.
Adres defterinize ya da telefon menüsüne ihtiyacınız yok, biriyle konuşun gitsin.
Birlikte var olmayı öğrenin.
Kalabalık bir tren istasyonundaki sessizliğe katlanamıyorum,
Deli zannedilme korkusundan dolayı kimse konuşmuyor.
Asosyal olmaktayız artık birine bağlanma ve gözlerinin içine bakma ihtiyaçlarımızı karşılayamıyoruz.
Çocuklar doğduklarından beri robot gibi yaşıyorlar ve bunu olağan zannediyorlar.
I-pad ve buna benzer teknolojik araçları kullanmadan çocuğunla güzel vakit geçiremiyorsan dünyanın en iyi babası olman biraz zor
Ben çocukken eve hiç girmezdim ama
Dışarıda arkadaşlarımla top oynar ayakkabı boyacılığı yapıp , spor ayakkabı bile zordu almak ,olaki spor ayakkabısı sahibi olduğum da,koşturur, dizlerimi yaralar, ağaçlara tırmanırdım.
Şimdiki ufaklıklar o kadar uysal ki beni ürkütüyorlar.
Dışarıda hiç çocuk görmüyorum, salıncaklar bomboş.
Açık havada oynanan oyunların artık hiçbiri yok.
Geri zekalı bir nesil olduk akıllı telefonlar ve aptal insanlar.
Her şey küçük bir kutuya hapsolmamalı..
Mutlu Yarınlar dileğimle ....!!