DESTAN YAZMAK KOLAY MI?

18 Mart 1915… Milletimizin Çanakkale’de destan yazdığı gün…
Karşıda her milletten, her çeşitten düşman… Aç kurtlar gibi aldırmaktaydılar…
Düşmanın gemileri ejderha, topları ejderhanın dili gibiydi…
Hiç gözlerini kırpmadan, acımadan, ne işimiz var burada diye sorgulamadan saldırdılar…
O gün, görülmemiş bir kızılca kıyamet koptu. Çanakkale tepeleri yerle yeksan oldu…
Göğüs göğüse cenk etti Mehmetçik, Mohaç’ta Kosova’da, Zigetvar’dai Kanije’de, Otlukbeli’nde, Çaldıran’da, Preveze’de olduğu gibi…
Kimi çocuk yaştaydı Mehmetçiğin, kimi halliceden ihtiyar… Kimi anasının kınalı kuzusu, kimi yılların pehlivanı… Hepsi de namus düşkünü, vatan düşkünü, yiğitlik düşkünü…
Göğsünde iman olan geri adım atar mı? Allah’tan korkar insandan korkar mı? Peygamber sevdasıyla tutuşan cenkten kaçar mı?
O gün, Allah Allah nidalarıyla ileri atıldı yiğitler… Hedef gavuru memleketten kovmaktı. Elde süngü, ayakta kırk parça çarık… Mehmetçik hücum ettikçe kaçtı gitti gavur. Denizde renk kızıla boyandı. Kesif bir Hristiyan kızılı… Mertlik bilmeyen, vatan bilmeyen, inanç bilmeyen Hristiyan kızılı… Oluk oluk aktı gavurun kanı… O gün her yer gerçekten kıpkızıldı.
Haçlı bayraklar yerlere savruldu, çarıklı ama gururlu ayakların altında toz toprak oldu… O gün gerçekten her yer gavurun kıpkızıl kanıyla doldu.
Denize dökülürken son haçlı artıkları, denizde hayat durdu. Galata’da levantenler, Beyoğlu’nda Rumlar, diş bileyen Ermeniler, misyoner okullarında Amerikalılar… Dondu kaldı. Zafer bekleyen ehli salip çocukları astıkları bayrakları canhıraş topladı. Kiliselerin duvarları utançtan yarıldı.
O gün sadece denizler değil; ovalar, vadiler, dağlar kahramanlığa doydu.
O gün Mehmetçik dünya döndükçe unutulmayacak bir destan yazdı. Tarih destana doydu.
O gün Çanakkale’de yiğitler Allah Allah diyerek ebediyete yürüdü. Toprak şehide doydu.
O gün analar ağlamadı, evlatlarıyla gurur duydu. Vatan yiğitliğe doydu.
Destan yazmak kolay mı? Kolay olur mu? Önce bu vatana layık evlat olmak gerektiğini unuttun mu?