Resimdeki delikanlının adı Hakan.
Annesini babasını hiç görmedi
Polislerin kucağında buldu kendisini henüz kundakta sarılıyken
Sonra başka görevliler teslim aldı O'nu.
Çocuk Yuvası'nın görevlileri.

O'nu hayatta hiç kimse annesi gibi koklayarak öpmedi
Hatta belki de hiç kimse onu öpmedi

Yuvanın duvarları soğuk yemekhanelerinde kaşık salladı tabildot tepsisine

Yerse ne âlâ... Yemezse sabaha kadar aç kaldı
Altını ıslatmaması gerektiğini çok çabuk öğrenmek zorunda kaldı

Hatta her şeyi çok çabuk öğrenmek zorunda kaldı
Ve akranlarına kıyasla çok çabuk büyüdü

Okula "Yuva servisiyle" gitti arkadaşlarıyla birlikte
Kendisini cezaevi arabasıyla nakledilen mahkumlar gibi hissediyordu hep

Çünkü "Yuva çocukları geldi!" diye bağırıyordu çevredeki kendini bilmezler
Zorlanıyordu Hakan
Bazı şeyler gücüne gidiyordu
Ikinci sınıf, hatta üçüncü sınıf insan muamelesi görüyordu insanlardan

Genel kanıyı kırmak zorundaydı
Devlet 18 yaşından sonra Hakan'a ve onun gibilere "Git ne halin varsa gör, düş artık yakamdan" diyordu.

Ya hırsız, ya arsız olmak istemiyordu
Azmetti Hakan
Çalıştı, okudu, işe girdi, bazen başardı bazen yenildi
Ama hiç maçı kaybetmedi
Halâ debeleniyor

Annesi babasına sırtını dayayan binlerce asalak gençlere inat, Hakan teke tek hayatla maç yapıyor
Ve en önemlisi: Hakan geldiği yeri asla unutmuyor
Iki kardeş bir evde gecinemezken, Hakan yuvadaki kardeşlerine ölümüne sarılıyor

Resme iyi bakın! Gözlerdeki parıltıya iyi bakın
Onların annesi babası yok
Ama iyi ki Hakan var
Gülüyorlarsa... Sebebi Hakan abileridir