Herkesi kendi konumunda kabul etmek; olduğu gibi...
Her neyse o olarak kabul etmek. Değiştirmeye, dönüştürmeye çalışmadan ve sadece insan olarak sevmek; Öylece benimsemek.
Yüreğindeki sevgiyi sevmek. Nefretten, nefret etmek, hiçbir önyargıya yer vermeden yaftalamadan, damgalamadan kabul etmek bu kadarımı zor ey benim insan kardeşim?
Bana bunun için bir cevap verebilirmisin? Beni, ben olarak kabul etmen bu kadar mı güç?
Ey benim sadece sevgi duyduğum insan kardeşim. Ne yapabilirim ben böyleyim. Ben sen değilim, sen de ben değilsin. Öyle olsaydık zaten biz olamazdık. Hayatında bir anlamı kalmazdı. Bırak o zaman beni, ben olarak kalayım, kendi inançlarımla yaşayayım. Ben zaten seni sana bıraktım. Hâlâ mı beni anlamazsın?
Ey benim insan kardeşim, paylaşamadığımız, bölüşemediğimiz ne? Bu dünya kaldı mı ki hiç kimseye? Giderken götüremezsin iki metre bezi bile. Bak bütün kâinat çınlamakta ölüm ölüm diye. Arayıp da bulamadığın, isteyip de kavuşamadığın, bekleyip de ulaşamadığın ne? Bana söyle. Düşelim isteklerinin, hayallerinin, aradıklarının peşine. Sen yeter ki istemeyi bilerek, benden iste.
Ey benim insan kardeşim, istersen beni hiç sevme, kabul dahi etme, beni hiç mi hiç düşünme. Fakat bana tahammül et, saygı duy, beni kabullen. Nasıl yaparsın bilemem ama, benimle yaşamasını öğren artık.
Ey benim insan kardeşim, insanlığı insanlık yapan birlikte yaşamasını bilmektir. Birlikte yaşamak da, hepimizin tek tip hep aynı yapıda robotlaşarak yaşaması değildir. Çoğullarımızı kabul etmekdir. Bu tektip’leşmeyi benden isteme, isteyenlere de yüz verme. Çünkü bir adım ötesi esarettir; sonu da zulümdür. Ben hiç zalim olmadım. Yıllardır senin zulmünden de bıktım. Bu saatten sonra da ne zalim olurum ne de mazlum.
Ey benim insan kardeşim, ey benim çok sevdiğim insan kardeşim... Dinine, diline, ırkına, milletine, boyuna, posuna, parana, puluna, her neyin varsa tüm onlara hiç mi hiç bakmadan sadece insan olduğun için seni çok seviyorum. Ve beni sevip sevmediğinle de hiç ilgilenmiyorum. Senin kabul etmediğin, saygı dâhi duymadığın inançlarım dolayısıyla da tüm yaradılanları seviyorum yaradandan ötürü...
İşte buna adamışım ben tüm ömrümü. Ey benim çok sevdiğim insan kardeşim.
Eyyy benim canım insan kardeşim.
Gel, gel, yine de gel,
Bari gel, yanıbaşıma gel,
Yeter ki sen bir adım gel,
İnan bu yol Hakk'a gider...
Yüzyıllar önce ne güzel demiş, ünlü sufi Ebu Said Ebu’l Hayr bu konuda...
Gel, gel, ne olursan ol yine gel,
İster kafir, ister mecusi,
İster puta tapan ol yine gel,
Bizim dergahımız, ümitsizlik dergahı değildir,
Yüz kere tövbeni bozmuş olsan da yine gel...
Şu toprağa sevgiden başka bir tohum ekmeliyiz,
Şu tertemiz tarlaya başka bir tohum ekmeliyiz biz...
Beri gel, beri! Daha da beri! Niceye şu yol vuruculuk?
Madem ki sen bensin, ben de senim, niceye şu senlik benlik...
Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde aramayınız!
Bizim mezarımız âriflerin gönüllerindedir.
HZ. MEVLANA
YORUMLAR